دیوانه‌ای از قفس پرید، فیلمی درباره‌ی سنت و مدرنیسم در دوران معاصر زندگی ما است. با تبدیل عقل و خرد کلی به عقل جزوی و خودبنیاد و اینکه «دکارت» به هرچیزی جز سلامت عقل خود شک می‌کند، در دنیای پساتجدد «فوکو» بنیادهای تردید را در عقل نامعقول و بی‌عقلی معقول می‌افکند. در دورانی که عقل جز فایده و منفعت تولید نمی‌کند، «نیچه» در «چنین گفت زرتشت» انسان والا را از کوه پایین می‌آورد و با مردم کوچه و بازار سخن می‌گوید، مردمانی که فقط زبان حساب‌گری سودجویی را می‌فهمند، آن‌ها چون سخنان زرتشت را نمی‌فهمند، او را «دیوانه» می‌پندارند… به دوران جدید، زندانی به نام آسایشگاه تاسیس می‌کند و آدمیانی که با این عقلانیت بیگانگی می‌ورزند به آسایشگاه تبدیل می‌کند…