در لحظات پرآشوب و پرتنش جنگ، سازهای «مسی» مانند هورن و ترومپت و ترومبون به همراهی گروه کر تلفیقی را بوجود می‌آورند که بتوان هرچه بیشتر التهاب درونی این صحنه‌ها را به تماشاگر منتقل کرد.
نی در این موسیقی، شاید تنها سازی باشد که بتواند بغض فروخورده‌ی سرزمینی را فریاد کند که زمانی دارای نخلستان‌هایی وسیع و پربار بوده و اینک به برهوتی سوخته بدل شده است. برای بیان تنهایی و بی‌کسی زینال و نشان دادن عمق داغ و درد ننگی که بر دوش حمل می‌کند، نیازمند سازی بودیم که بتواند این غربت را القا کند. «ابوا» ساز تنهایی است و به‌خوبی از عهده‌ی این مفهوم برآمده است.
پرهیز از ملودی و استفاده مناسب و بیشتر از رنگ سازها و فضا دادن به تصویر و به‌کارگیری نت‌های «دی‌ سوناس» و ضربه‌های تیمپانی و بهره‌برداری مناسب از افکت در موسیقی، از ویژگی‌های دیگر این اثر است.